STRESS HET SYSTEEM – Neem grond en recht – Door “Mr. Occupy”

Overal ter wereld worden mensen uit hun woningen gezet en van hun land gedreven.
De volgende tekst is wellicht geen complete oplossing of verlossing van het huidige kapitalisme. Een systeem dat zich o.a. uit in onderdrukking, censuur, uitbuiting, beperkingen die onze vrijheid aantast, onze kans om ons als gelijkwaardige mensen te ontwikkelen, om onafhankelijk te kunnen zijn. Het is eerder een persoonlijke gedachtegang omtrent ‘het recht op grond’ en onze ‘grondrechten’. Mijn persoonlijke overtuiging ligt vooral in een ‘sociaal-anarchistische’ samenleving waar de organisatie die nodig mocht zijn open en volledig vrijwillig is. Ik ben niet in staat om deze ‘visie’ in zijn geheel, met alle bijkomende problemen te overzien. Het is geen idee dat afgerond is en ook zeker niet nieuw. Het zal door de mensen zelf moeten worden gevoeld, omarmd, verspreid en ontwikkeld.

De basisgedachte in deze tekst is echter simpel. Om de dagelijkse stress weg te nemen die te veel mensen ondervinden moeten we de huidige structuur grondig veranderen. De onzekerheid wegnemen omtrent een vaste woonruimte die nu nog altijd afhangt van een inkomen dat hoog genoeg moet zijn, of van uitkeringen, dus met gratie van de staat, een gezag, waar mensen afhankelijk van zijn. Deze uitkeringen zijn eerder aalmoezen die verder geen zekerheid bieden, enkel nog meer angst om dit door wat voor reden dan ook weer te verliezen. Ons woonrecht moet daadwerkelijk worden verwezenlijkt! Als ‘gelijkwaardig’ mens eis ik een gratis (beperkte/minimale) woonruimte als basis voor mijn bestaan. Daarnaast een beperkt (gratis) stukje grond, dat voor iedereen even groot is, zonder belasting hier over te hoeven betalen. Een gelijke (belasting vrije) basis voor ieder mens.

Simpelweg omdat ik geboren ben op deze planeet heb ik het recht, waar dan ook, om te wonen. Niet afhankelijk van de wil of wetten van een staat en haar bevolking.

Het verschil met het idee van een basisinkomen (global basic income) is dat er geen ‘belasting systeem’ of uitkeringen worden gebruikt (tenzij dat alsnog nodig blijkt) om de mensen te voorzien in hun eerste levensbehoeften, maar dat dit grotendeels wordt vervangen door een minder direct afhankelijke benadering. Door een (basis) woonruimte is er zo geen mogelijkheid om toch je woning te verliezen door bijvoorbeeld schulden; dus d.m.v. een ‘vaste’ woonruimte en grond.

Omdat naast het recht op een minimale woonruimte er ook altijd een bepaalde onafhankelijkheid moet bestaan (van bedrijven, inkomen etc) omtrent het recht op voedsel en eerste basisbehoeften, moet men ook hier een (beperkt) stuk land/grond aan toevoegen voor ieder individu. Om zo eventueel altijd de mogelijkheid te behouden, (ook zonder een inkomen) eigen voedsel te verbouwen. Dit zijn ‘overlevingsrechten’, grondrechten die nu nog altijd van ons zijn afgepakt. Zij zijn enkel beschikbaar voor degene met genoeg geld of een inkomen hebben dat in woning en grond kan voorzien. Dit is nog altijd onbereikbaar (ook door hard werken) voor veel mensen, zij die alle inkomsten al uitgeven aan de huur, hypotheek en basisbehoeften. De mensen die niet meer kunnen verdienen, die niet goed mee kunnen komen door bijvoorbeeld beperkingen of simpelweg ongeluk en tegenspoed hebben dus geen ‘grondrechten’ meer, enkel op papier, niet in de realiteit. Bij gratie en goedkeuring van de staat. Iets wat ik nooit kan accepteren omdat iedereen dat recht heeft zonder ‘goedkeuring’ van wie dan ook.

Mijn persoonlijke visie, ‘ideaalbeeld’ van een eerlijkere sociale samenleving sluit bijvoorbeeld goed aan bij die van anarchisten zoals M. Bakunin en Emma Goldman, die al een eeuw geleden hun teksten schreven. Hun doel was (buiten iedere vorm van gezag, niet van organisatie) -een complete bevrijding van iedere vorm van autoriteit. Deze tekst is dan ook geschreven met het besef dat veel mensen een dergelijke visie nog altijd te radicaal vinden. Het idee van een ‘basisruimte’ hier gaat echter in deze fase nog wel uit van een gedeeltelijk kapitalistische structuur, als overgangsfase hopelijk, die o.a door dergelijke ‘emancipatie’ van de mensen en decentralisatie verder zou kunnen ontwikkelen naar een toenemende vrijheid, diversiteit, tolerantie, creativiteit, eigen verantwoordelijkheid, menselijke ontwikkeling, participatie, vrijwillige samenwerking en vrede. Door dat er een onnodige, haatvolle competitie, klassenstructuur en moderne slavernij gedeeltelijk onderuit wordt gehaald hierdoor, wat ons allemaal meer mogelijkheden en zekerheid bied, vertrekkende uit een dergelijke basis voorziening in woning en grond.

-GROND- EN WOONRECHT-
Veel mensen willen graag bevrijd worden van de dagelijkse stress die ze voelen. Daarnaast zie je, dat als je goed kijkt, dit hele systeem een mooi masker op heeft maar erg vals en beklemmend is. Dat het niet anders kan is een grote leugen die jammer genoeg veel mensen toch als een realiteit ervaren. Zij zijn opgegroeid en verweven met de leugens van dit huidige systeem wat ze volledig afhankelijk heeft gemaakt. Ze nemen je tuin af maar bieden dan wel de kans om wat rozen te kopen. ‘Democratie’ als mooi masker voor het kapitalisme en uitbuiting.
Mensen leven in angst om hun baan te verliezen en daarmee wellicht nog veel meer. Wij zijn allemaal afhankelijk gemaakt van dit systeem en dat houd ons gevangen en bezig….een systeem van eeuwige stress.

Dat het anders en eerlijker kan is geen utopie of idealisme maar (noodzakelijk) realisme. Dat een dergelijk idee, zoals een basisinkomen of ‘basis woning’ een structuur en organisatie nodig heeft kan bij menig anarchist leidden tot het uitroepen van; reformisme! De tekst is dan ook geschreven met het idee dat er op dit moment te weinig revolutionairen zijn en dat ook te veel mensen nu nog een democratische weg willen bewandelen.

Binnen de huidige kapitalistische structuur blijkt nergens plaats voor welk alternatief dan ook, dat de ‘afhankelijkheid’ van de commerciële weg zou kunnen ondermijnen op te grote schaal. Een goed alternatief dat geen geld opbrengt is voor de ‘machten’ geen goed alternatief en wordt gemarginaliseerd, vermeden in de media of onmogelijk gemaakt. Daarbij blijkt de ‘sociaal-democratie’ een schijndemocratie te zijn. Ik ben van mening dat zelfs een ‘failliet’ persoon niet zou hoeven bedelen bij de instanties om een minimale woonruimte en zijn basisbehoeften. Iedereen heeft dus recht op een minimale woonruimte voor zich zelf en toegang tot genoeg voedsel en water. Op dit moment worden mensen ‘crimineel’, zo ook behandeld of belanden op straat, met als resultaat; een overheid die meer gevangenissen en opvanghuizen moet bouwen aangezien ze deze mensen ook niet op straat willen hebben. Dus waarom worden zo veel mensen zo ver gedreven door die onzekerheid en stress? Als het mogelijk is d.m.v. een gratis woonruimte en basisbehoeften deze angst weg te nemen en zo ook de mogelijkheden van mensen om hun eigen situatie te verbeteren zonder hulp van overheden, zonder het risico op escalatie te vergroten. De inslag van deze tekst is niet eens een complete aanval op het kapitalisme, want dit zou ook binnen een bepaalde kapitalistische samenleving kunnen. Maar het is wel een beperking ervan door de eis op een eigen, eerlijke deler van grond- en woonruimte per persoon. Niet enkel als grondrecht op papier in een nutteloze wet wanneer deze niet gerealiseerd wordt, maar in de directe vorm van grond en woonruimte dat buiten het kapitalistisch systeem staat.

Een dergelijk idee, om iedereen gratis te voorzien in een basis woonruimte en grond is natuurlijk makkelijker in een land als Australie dan in het dichtbevolkte Nederland. In de Nederlandse situatie zou een stukje grond al snel vervallen tot een leuke moestuin. Ondanks dat is dat nog altijd beter dan niets. Een basis-woning (gratis tot bijv. 25m) daarin tegen is wel degelijk altijd realiseerbaar. Het verbod op het in gebruik nemen van panden, bezetten of kraken, moet genegeerd worden bij langdurige leegstand. Deze leegstand is onnodige verspilling en helpt het systeem in stand houden. Op dit moment zien we overal in de wereld mensen die hun grondrechten opeisen en nemen d.m.v. braakgrond te verbouwen, complete flats en gebouwen bezetten/bewonen.

In Mexico heeft bijvoorbeeld een grote groep mensen zich onlangs bewapend uit onvrede met het beleid daar en een autonome zone uitgeroepen die de staat niet langer erkent. In vooral het zuiden van Europa zijn er naast veel protesten o.a. talloze bezettingen en projecten waar vroeger braakliggend land nu verbouwd wordt door mensen die veelal geen vaste baan meer hebben. Spijtig genoeg worden dit soort initiatieven continue geblokkeerd en ontruimd door de staat en haar kapitalistisch apparaat. De gedachte achter de projecten is overal hetzelfde en zal ook niet verdwijnen zolang de huidige structuur blijft voortbestaan die zo veel mensen in de kou laat staan. Directe actie kan dus een goed middel zijn om uiting te geven aan de onvrede en alternatief bieden in de huidige situatie.

Het idee van een bepaalde limiet aan het land dat je kan ‘bezitten’ zal menig mens afschrikken, voor hun gevoel in hun vrijheid beperken. Het is ook nooit de bedoeling om mensen compleet te beperken in ‘groei’ als het gaat om een limiet aan land en woonruimte. Het is ook een natuurlijke drang voor veel mensen om te willen bouwen, te dromen van een groter huis of tuin, om te groeien in het leven en daarmee niet zozeer altijd ‘kapitalistisch’ van aard. Ook is een bepaalde diversiteit natuurlijk wel wenselijk en menselijk.

Een beperking zou echter niet verkeerd zijn omdat de aarde te klein is voor een oneindige groei, of een groep mensen die hele eilanden, bergen, enorme villa’s, tennisbanen of 10 auto’s als privé eigendom bezitten. Dat zou kunnen door een ‘land limiet’; een beperking op land- en woonruimte vast te stellen per persoon, voor iedereen gelijk. Dat zou ook overbodige luxe, consumptie, decadentie een halt toe roepen en verdere uitsluiting en klasse verschillen helpen beperken. Een andere structuur zou ons in iedere geval een zekerheid kunnen bieden in werk, woning en basisbehoeften. Het zou ons kunnen helpen ontdoen van de machteloosheid en angst, in het geval ons geld, werk, geluk, gezondheid ons in de steek laat. Omdat ik als individu lang niet alle aspecten en gevolgen kan overzien van een idee als dit, is deze tekst dan ook vooral bedoeld als inspiratie voor anderen om over een oplossing na te denken en deze te gaan verwezenlijken. Een idee als dit is ook niet nieuw maar in Europa nooit echt van de grond gekomen, net zo min als een basisinkomen, wat toch door velen wordt voorgesteld en gesteund. Het lijkt dan ook op het idee van een basisinkomen maar dan in de vorm van ‘ruimte’. Er is wel degelijk ruimte en geld voor dit idee maar daarvoor moet dan het beschikbare oppervlakte (de grond die overblijft naast de huidige natuurgebieden, bossen, grotere industrie, gemeenschappelijke infrastructuur, recreatie gebieden, al bestaande bebouwing, rekening houdend met een eventuele bevolkingsgroei etc) wel worden vrijgegeven hiervoor.

Ieder individu krijgt (bijvoorbeeld vanaf 16 jaar) een gratis beperkte woonruimte en bepaald stuk grond in zijn omgeving dat voor iedereen even groot is. Dit betekent geen volksverhuizing of grootschalige land onteigening. Het wil ook niet zeggen dat iedereen verplicht een eigen woonruimte hoeft te betrekken, maar heeft wel de zekerheid en het recht hier op. Voor mensen die samen wonen, gezinnen etc. ligt die ‘gezamenlijke limiet’ dan natuurlijk ook hoger. Mensen kunnen dus blijven wonen in hun privé woningen en huizen, of groter wonen dan de ‘basis’, via bijbetaling. Zij dit ook beter tot aan een bepaalde limiet, om hebzucht en overbodige luxe te remmen en om de natuur te beschermen. De afgesproken ‘basisruimte’ (bijv. 25m) is voor iedereen gratis.

De grond is om ecologisch te kunnen bebouwen, gebruiken als moestuin. Te delen in het geval het een overbodige luxe zou zijn voor iemand die bijv. een baan heeft op een kantoor en geen behoefte aan eigen (buiten) grond. Te verhuren, uit te lenen aan derden (zoals al bestaande boeren en bedrijven) onder zelf gemaakte afspraken. De grond verkopen is hierin niet mogelijk.

In plaats van dat het grondbezit opgeheven wordt als oplossing, bevrijding van het kapitalisme, krijgt nu ieder juist een stuk eigen grond onvoorwaardelijk toegewezen (wat misschien meer neigt naar een communistische/socialistische benadering dan een ‘sociaal-anarchistische’.) Er blijft dus wel een beperkte (open) ‘overheid’, organisatie nodig om zoiets te verwezenlijken. Niet alle grond in een gebied of land wordt hierin volledig verdeeld maar de gemeenschappelijke grond die beschikbaar is, grond die nu niet wordt gebruikt en land dat kan worden opgenomen vanuit de privé sector. Ook de al bestaande landbouwgrond kan worden gebruikt voor het stukje land als dit wordt opgenomen door een nieuwe (open, lokale) structuur. De boeren of de tuinbouw hebben hun land dan in bruikleen, wat hetzelfde land mag en kan zijn als ze nu bezitten, maar dan in een soort van pachtleen met de mensen die hun grond niet zelf willen/kunnen verbouwen en dit zo kunnen over laten aan bestaande of nieuwe boeren bedrijven. Voor deze uitleen kunnen zij dan een vergoeding krijgen van degene die het land overneemt. (Een ‘herverdeling’ van de grond is een van grootste obstakels om dit te realiseren) De al bestaande woningen die niet groter zijn dan (bijv. 25-30 vierkante meter), leegstaande gebouwen, gemeenschapsgrond, van woningcorporaties en natuurlijk ook nieuwbouw, zouden hiervoor gebruikt kunnen worden. Iedereen krijgt ongeacht zijn of haar situatie en inkomen een maximaal aantal meters aan (gratis) woonruimte, belastingvrij, gebouwd/beheerd door de woningstichtingen, gemeenschappelijke en lokale projecten, syndicaten en eventueel met behulp van open lokale organisatie. Een woonruimte tot bijv. 25m die altijd, onvoorwaardelijk in bezit blijft van de toegewezen persoon als basisrecht. Dit wordt onderhouden door de bewoner zelf en natuurlijk is deze ruimte inwisselbaar bij een verhuizing. Dat ook het zelf bouwen van goede huizen heel anders kan en veel goedkoper laten ze bijvoorbeeld zien in het Spaanse dorpje Marinaleda, waar de inwoners zelf met de gemeente woningen bouwen. Voor een sociale en bevrijdende ‘revolutie’ reken ik in eerste instantie niet altijd op fanatieke steun van de vaak wat ‘duffe’ massa. Een dergelijk grondrecht opeisen en proberen te realiseren is misschien wel een middel om voor ons zelf een stap vooruit te zetten in rechtvaardigheid en betere kansen op levensonderhoud en minder stress. Een manier om naast de massa te activeren, zo mensen tot meer zelfstandige, geemancipeerde individuen te maken, dus o.a. door in solidariteit een individueel grondrecht en eigen verantwoordelijkheid te verwezenlijken.

Het verschil met een basisinkomen is dus dat het niet direct voorziet in de vorm van geld maar (beperkte) ruimte zonder vergoeding hiervoor. Velen zouden bang zijn voor een samenleving waarin niemand dan nog iets zou doen, want ze hebben toch hun basisbehoeften. Men gaat er hier van uit dat mensen, zoals zich in sommige oud-communistische systemen voordeed, niet altijd langer gemotiveerd zijn zich in te spannen. Dus waar moet dan dat geld vandaan komen is een veel gehoorde vraag.

Daarnaast blijf je ook binnen dit alternatief een bepaalde structuur, organisatie of overheid nodig hebben om dit te regelen. Iets wat voor velen nog niet de gewenste vrijheid brengt en slechts een compromis betekent met het huidige systeem. De vrees dat mensen niet meer willen werken is echter te negatief. De meeste mensen werken zelfs graag, van uit zich zelf, zij het in plezierige of goede omstandigheden waarin de persoon zich thuis voelt. Ook bij een verdeling van grond en woonruimte heb je dus een organisatie nodig op groter en lokaal niveau. Er zal rekening gehouden moeten worden met een bevolkingsgroei en het ecologisch benutten van de grond, of de bruikbaarheid/vruchtbaarheid van de grond. Een woonruimte en een stuk land zou het ‘basisinkomen’ wellicht dan kunnen vervangen en mensen meer eigen verantwoording meegeven in plaats van enkel geld. Je geeft ze dus een hengel in plaats van vis. Het bied de ‘directe mogelijkheid’ tot overleven, zelfvoorziening op een menselijke manier. Dmv zelf te kunnen verbouwen, altijd te kunnen wonen, dus een zekerheid die overeind blijft ongeacht iemands positie, status, situatie, capaciteiten, inkomen, inspanningen en eigen wil. Onze zgn ‘grondrechten’ hadden voorheen nog ergens uitdrukking in de vorm van de inmiddels opgeheven kraakwet, een directe methode, die het toestond om dit ‘grondrecht op een woning’ toe te passen door langdurig leegstaande gebouwen te bewonen of gebruiken. Sinds de oude kraakwet is vervangen door een verbod blijven er dus weinig (legale) mogelijkheden over.

Binnen dit systeem zonder echte alternatieven, (of de ‘foute’ anti-kraak voorzieningen waar mensen alsnog moeten betalen als waakhond zijnde, voor wellicht mensen die ook nood aan woonruimte hebben.) zijn er te veel mensen nog altijd afhankelijk van werk en inkomen, om te kunnen wonen. Afhankelijk van het aanbod aan betaalbare woningen, wachtlijsten van 5 jaar of langer bij de huidige woningbouw. Afhankelijk van de goede wil, het vertrouwen en humeur van huisbazen of medebewoners, die men meestal niet zelf kan uitzoeken. Genoodzaakt om in situaties en leefomstandigheden te wonen die niet langer ‘vrijwillig’ genoemd kunnen worden. De zekerheid en ook de situatie van bijna iedere huurder hangt mede af van anderen. Dat de huurder ook rechten heeft staat nog altijd los van de realiteit, waar je vaak moet vechten, of betalen om je rechten te behalen. Iets wat mensen wederom afhankelijk maakt van het systeem en het oordeel van derden. Dit zorgt ervoor dat mensen zich niet langer thuis voelen in hun eigen huis terwijl ze wel de hele week moeten werken om de huur te betalen. Grond zelf bezitten, of kopen is in feite ook fictie. Je leent het min of meer altijd van de staat en betaald hier altijd belasting over, ook al heb je alles afgelost. Daarmee is een verder leven (na volledige aflossing) zonder voldoende inkomen of geld op de bank nog nauwelijks mogelijk en een levensstijl die op zich niet veel hoeft te kosten (door bijv. weinig te consumeren) wordt zo bemoeilijkt. Zelfs door hard te werken komen de meeste mensen niet verder dan een permanente lening en aflossing van schulden gedurende hun hele leven.

‘Basiswoningen’ die onvoorwaardelijk zijn kunnen deze zorgen grotendeels wegnemen. De al bestaande woningbouwverenigingen zouden deze (basis) ruimtes kunnen beheren. Niet met de bedoeling om iedereen in een precies gelijke ruimte te plaatsen want groter wonen kan dus altijd nog. (Tot aan een limiet) -Een beperking van de ruimte(s) die iemand kan doorverhuren en bezitten voor verhuur. (Naast dus een limiet op de eigen privé ruimte van deze verhuurders) -Een limiet aan de huurprijzen. (Los van marktwerking, speculatie, vraag en aanbod etc, zij het in heel beperkte vorm, vandaar de ‘limieten’) Een normale vraagprijs per vierkante meter die wel wat kan verschillen, binnen de afgesproken grenzen. – Een verbod op het langdurig leeg laten staan van ruimte. Een verhuurder moet dus ook verhuren.

De ruimtes die de verhuurder beheert, bezit (naast zijn persoonlijke ruimte voor zichzelf) zijn niet voor zelfgebruik bedoeld maar moet worden verhuurd. (Tenzij er bijv. een overschot is of geen vraag) De basiswoningen kunnen worden beheerd door lokale, (met een nieuwe, open structuur) georganiseerde woningbouwverenigingen die dan ook de ruimtes en gebouwen overnemen (tegen vergoeding) van de huidige verhuurders die dan te veel bezitten.
Het ‘sociaal anarchisme’ of een oprechte ‘vrijheidsbeweging’ zou de laatste stroming willen zijn om een ander hardhandig zijn mening en idealen op te leggen. Het kan nooit een weg zijn via onderdrukking van anderen. Maar wellicht dat een ‘kapitalistische beperking’ niet verkeerd zou zijn. Om die vrijheid ook voor iedereen te kunnen waarborgen. In deze nieuwe structuur blijft ieder zijn vrijheid en filosofie toch overeind, maar bied het wel kansen en de vrijheid om zelf als mens een eigen keuze te maken.

Uit een folder over het basisinkomen;
“In een tijd dat de totale arbeidsparticipatie niet meer vanuit de staat waar te maken is, en steeds meer mensen in plaats van de loonafhankelijkheid bevrijd te worden, in onwaardige economische afhankelijkheid gedreven worden, zou ieder gewoon een inkomen kunnen hebben, ook al zou hij/zij door economische tegenslag ontslagen worden. Het geld dat nu reeds in ons sociale systeem circuleert, kan ook zo worden uitgegeven, dat iedereen vanuit de belasting een ‘onvoorwaardelijk basisinkomen’ geniet dat de basisbehoeften dekt. Zonder voorwaarden, d.w.z. onafhankelijk van of hij wel of niet werkt, studeert, gehandicapt, jong, oud of arm is.”

Dat zoiets financieel mogelijk is en juist positief werkt voor een samenleving is al lang berekend en bewezen. O.a. mensen als Guy Standing hebben het idee van een basisvoorziening of inkomen al vaker geprezen in de media. Te veel mensen zijn nu loonslaven van uitbuiters, te veel dochters staan achter rode ramen te koop voor mensen met wel genoeg geld. Ik schrijf dit niet uit liefdadigheid maar allereerst voor mezelf en daarnaast voor iedereen die tegen de muur staat, al is het alleen maar om duidelijk te maken dat we sociale verandering moeten gaan afdwingen en onze rechten opeisen. Ongeacht wat ons mocht willen tegenhouden om dit doel -een uiteindelijke bevrijding, zonder het gezag van autoriteiten en van dit kapitalistische systeem- te realiseren.

Wij eisen (en gaan nemen);
– Een (gratis) beperkte woonruimte voor iedereen. – Een gratis stuk grond voor iedereen om zelf te verbouwen, deze door te verhuren of uit te lenen aan derden in het geval de persoon zijn/haar toegewezen grond niet zelf kan of wil benutten. Of de grond over laten aan de natuur. Verkopen is niet mogelijk. (*Dit alles zonder belastingheffing op de ‘basis woonruimte en grond’.)

Om op de massa te wachten totdat deze ooit overtuigd zou zijn van een bevrijdend alternatief, of zelfs een geheel anarchistische samenleving is voor mij geen optie. Vandaar deze tekst, om toch vooruit te komen, desnoods via de ‘democratische weg van die massa’, die velen nog altijd als rechtvaardig beschouwen, om deze basisvoorzieningen op te eisen, te realiseren. Maar allereerst ook door propaganda van alternatieven, het uitdrukken van onvrede met dit beleid en directe actie wanneer nodig. Om een eind te maken aan de grove oneerlijke verdeling van grond en kapitaal. Als mens geboren op aarde heb je altijd recht om een woonruimte te creeren, te eten/drinken; het land te gebruiken om van te leven. Daarvoor heb je van niemand toestemming nodig, een ID, verklaring van goed gedrag of een werkvergunning. Doordat deze grondrechten zijn ontnomen van allen die de privileges van eigen grond en woning niet kunnen opbrengen ontstaat er ook een kloof tussen zogenaamd succesvolle burgers en de ‘afhankelijke’. Door continue hard te werken om deze ‘vrijheid’ te kunnen afkopen wordt men ook niet veel ‘vrijer’. Het is jammer dat zo veel burgers zich nog altijd onderdanig gedragen richting die autoriteiten, maffia en bazen op de werkvloer. De massa is daarom mede verantwoordelijk voor de ellende waar we nu in vast zitten. Het idee van een basis woning (en grond) zou een belangrijke emanciperende stap kunnen zijn voor meer vrijheid en minder stress. Om afhankelijkheid van de autoriteiten tegen te gaan, om de eigenwaarde, het recht op werk op te eisen en om meer autonomie, onderlinge vrijwillige organisatie, samenwerking en vrijheid te kunnen bereiken buiten het kapitalisme en instanties om. Wij willen geen ‘massa’ meer zien.

Emma Goldman; “In other words, the living, vital truth of social and economic well-being will become a reality only through the real zeal, courage, the non-compromising determination of intelligent minorities, and not through the mass”

Toch is de massa nodig voor succes, maar juist de bevrijding van gezag (en de massa) is mede het doel. Het idee gaat niet enkel uit van het individu, maar wel van het individu dat in solidariteit en zich bewust van de huidige gevangenis zich als katalysator hiervoor inzet. Syndicalisme en vrijwillige organisatie voor iedereen werkt enkel pas in vrijheid.

In het verleden zijn er ook in Nederland talloze projecten geweest om land te winnen voor vrije kolonies of om gemeenschappelijke grond op te kopen. Dit gebeurde dan veelal in besloten kringen met andere gelijkgezinden. Jammer genoeg laat dat te vaak de ‘ander’ buiten of de misfit alsnog zonder plek. Ondanks dat een aantal van deze projecten zeer succesvol waren gingen ook veel van deze initiatieven ten onder aan geldgebrek, dwarsliggen of boycot van autoriteiten of industrie, uitsluiting door de samenleving en haar vaak onwetende, hypocriete houding, onderlinge meningsverschillen of een verstikkend ‘sekte’ gevoel.

Een andere structuur hoeft ook niet altijd een complete verandering te betekenen in de leefsituatie of wijze van mensen. D.w.z. dat bijvoorbeeld boeren hun huidige land en akkers kunnen blijven verbouwen en beheren, met het ‘overnemen’ van de grond van derden die hun rechtmatig stuk grond niet zelf willen verbouwen maar aan de uitgekozen boer, of derden overlaten. (In zelf genomen afspraken over de vergoeding hiervoor) Er hoeven dus niet zozeer mensen van hun land onteigend te worden, zij worden in dat enkele geval hier ook voor vergoed, mocht het niet mogelijk of wenselijk zijn een oplossing te vinden, om dit via basis-gronden van derden te behouden. Enkele grootgrondbezitters zullen misschien dan wel land in moeten leveren tegen een vergoeding en de grond wordt overgenomen door de nieuwe woningbouwstichtingen, syndicaten en organisaties. Het idee gaat ook uit van een totaal andere visie dan het anarchistische principe van totale verbanning van grond als ‘privé bezit’. Iets wat veel mensen afschrikt en daarom wellicht beter zou functioneren als iedereen ‘eigenaar’ wordt genoemd en een woning en stukje land onvoorwaardelijk krijgt als ‘eigendom’ voor het leven (tot de dood, waarna een nieuwe generatie het overneemt, dus niet erft) Het blijft daarnaast ook een natuurlijke drang om een eigen woning, rust of herrie, een persoonlijke leefomgeving te creeren, ondanks dat alles in feite in bruikleen is van de natuur. Die rust en zekerheid kan zo geboden worden op deze manier, zodat wij ons als mensen beter kunnen voelen en ontwikkelen, richting een volledig vrije, vrijwillige samenleving waar de kapitalist en de reactionair weinig grip meer op heeft. Waar mensen niet langer zonder woonruimte en werk, in onnodige stress en in armoedige situaties hoeven te leven.

Notes; *www.Basisinkomen.nl * “Anarchism & other essays”, Emma Goldman
*A.S.R. (Anarcho-Syndicalist-Review Mag.)-“Occupy your future”, 2012.